Τα Τείχη

Ο Παύλος τα σκεφτόταν αυτά ενώ περιεργαζόταν το δω-μάτιο. Λεπτομέρεια. Το δωμάτιο είχε πολλές πολυθρόνες και καρέκλες ευτυχώς γιατί περίμεναν τόση ώρα να περίμεναν και όρθιοι; Όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο συνέβαινε. Ούτε η σειρά τους, ούτε η Μαρία. Στίχοι του ήρθαν στο νου. Από ένα ποίημα που μελέτησε πριν από καιρό και η μνήμη του το κράτησε ατόφιο κι ανεξίτηλο. Όπως κάποιες φορές θυμόμα-στε πράγματα που φαίνονται ασήμαντα με την παραμικρή λεπτομέρεια. Το απάγγειλε ολόκληρο από μέσα του:

«Περίμενα για σένα
Στο δωμάτιο αναμονής
Περίμενα πολύ
Κι ο καιρός περνούσε
Περίμενα – περίμενα
Μα τίποτα δεν έβλεπα
Καμιά σου κίνηση
Κανένα σινιάλο.
Τίποτα απολύτως τίποτα
Τίποτα σαν λέξη κενή
Χωρίς κανένα νόημα.
Περίμενα – περίμενα
Στο δωμάτιο αναμονής».

Η ώρα έξι και μισή και η Μαρία δεν φαινόταν. Βγήκε επιτέλους ο πελάτης του γιατρού και τώρα ήταν η σειρά τους. Σηκώθηκαν. Καθώς κατευθυνόταν προς το γραφείο σκεφτόταν το ποίημα που πριν λίγο είχε πει νοερώς. Ήταν ενός άσημου ποιητή – δεν θυμόταν το όνομά του – μα του άρεσαν πολύ οι στίχοι του. Το συγκεκριμένο ποίημα το είχε συνδυάσει τέλεια με την αναμονή του στο γιατρό και την καθυστέρηση της Μαρίας. Θα ήταν και κείνος ένας καλά ταλαντούχος ποιητής που έμενε όπως οι περισσότεροι στην αφάνεια.