Η Ορχήστρα Των Θεών Και Μια Παραφωνία

Τα σύννεφα υποχώρησαν στα πιεστικά σπρωξίματα των αστεριών (μερικά τα δάγκωσαν κιόλας ) και στις επιτακτικές προσταγές του άνακτος της νυχτός που είχε γίνει  ολόκληρο ένα πανσέληνο μάτι, για να φωτογραφήσει και ν’ απολαύσει το θαύμα. Ο άνεμος κουκουλωμένος με ομίχλη κατέβηκε από τις πλαγιές των βουνών, παίζοντας κρυφτούλι με τις σκιές ανάμεσα στα φυλλώματα των πυκνόφυλλων δέντρων, ανυπόμονος ν’ απολαύσει και να διασκορπίσει το αναμενόμενο θέαμα.
Τα πουλάκια μεταμορφωμένα σε νυχτοπούλια,(σε κάποια έπεσε βαριά η αμφίεση) αποφάσισαν σε ολονύχτια σύναξη, παρέα με την κουκουβάγια να ξαγρυπνήσουν, χωρίς φασαρίες και φανφάρες μέτοχοι να γίνουν του θαυμαστού γεγονότος.
Τα δέντρα (κάθε φύλλο και μάτι, κάθε κλαράκι και αφτί) ακινητοποιήθηκαν (τη διαταγή έδωσε η γριά καρυδιά) για να δουν και ν’ ακούσουν αυτά που έμελλε να διαδραματιστούν. Το όστρακο της χελώνας, κροτάλιζε μελωδικώς το έδαφος και έτρεχε να συνδράμει στην θριαμβευτική υποδοχή μιας αρχούμενης αιώνιας αγάπης.
Τα τριζόνια και τα βατράχια, αυτοδίδακτοι κανταδόροι της νύχτας έπνιξαν την επιθυμία τους, για την νυχτερινή καθιερωμένη συναυλία στο λαρύγγι τους και ακινητοποιημένα στην άκρη της μικρής Αστρολίμνης, ανέμεναν εναγωνίως την έναρξη του θείου δρώμενου. Η Αστρολίμνη, που συνέθεταν την ύπαρξη της το πάντρεμα ενός κελαρυστού καταρράκτη και το λοξοδρόμημα του περαστικού ποταμού, που άπλωνε ένα μικρό παρακλάδι του στο αυτoσχέδιο αυτό βαθούλωμα της φύσης, για να ξαποστάσει από το αέναο ταξίδι του και να το γλυτώσει από την κατακτητική μανία της θάλασσας να ρουφά άπληστα τα τρεχούμενα ταξιδιάρικα ποτάμια.

Όφειλε το όνομα της στην επίμονη συνήθεια των λυχναριών τ’ απείρου, να καθρεπτίζουν κάθε εσπέρα, την ομορφιά τους στα ήρεμα πρασινωπά νερά της. Αυτή η μαγική γωνιά είχε επιλεχτεί από τις αιώνιες βουλές της μοίρας να γίνει ο τόπος άνθισης μιας πάναγνης αγάπης με απρόβλεπτες συνέπειες. Μέσα στην απόλυτη σιγαλιά της Φθινοπωρινής νύχτας το τρίξιμο απ’ το άνοιγμα μιας μικρής κρυφής πορτούλας του αρχοντικού, κρυμμένης απ’ τους κισσούς και τις γλυσίνες,άπλωσε μια ανατριχίλα στους ανυπόμονους θεατές της μυστηριακής νύχτας, που είδαν με αόρατα μάτια μια ονειρική οπτασία να ξετρυπώνει, με διστακτικά βήματα, να παίρνει το δρόμο προς το κατηφορικό μονοπάτι και να γίνεται ένα με το σκοτεινό τοπίο.
«Νεράιδα που πενθεί», σχολίασαν από μέσα τους όλοι οι περίεργοι, νυχτερινοί τοποτηρητές, έτσι όπως την είδαν ντυμένη με τη σκοτεινιά της νύχτας τυλιγμένη στο αραχνοΰφαντο πέπλο της με τα μελένια μαλλιά της χυμένα στους ώμους να καλύπτουν το σχεδόν γυμνό κορμί της, γεμάτα ασημόσκονη από του φεγγαριού το αιώνιο εργαστήριο.
Η Μελιτινή νιώθει την ανάσα της φύσης να της χαϊδεύει το κορμί και την ψυχή κι ανατριχιάζει. Τα πόδια της δυο βήματα μπρος, τρία πίσω. Μα η καρδιά πατάει γκάζι και δίνει το πρόσταγμα στα πόδια που υπάκουα ακολουθούν μαζί της την πορεία της ειμαρμένης. Από ένα μυστικό προπατορικό πέρασμα αερικό τ’ ανέμου πορεύεται γλιστρώντας ανάμεσα στα δασωμένα δέντρα στην ασφάλεια του φυσικού κρυψώνα της Αστρολίμνης.
Δυο μάτια ανήσυχα, ερωτευμένα μάτια, τρυπώνουν στις ακίνητες φυλλωσιές των δέντρων, αναζητώντας να ανακαλύψουν το ποθητό ζητούμενο, που δεν άργησε να δείξει τα σημάδια της παρουσίας του.