…Όσα δεν μπόρεσα να πω!

Κι έρχονται στιγμές που η νύχτα μοιάζει θάνατος.

Η μέρα μoιάζει με ξεχασμένη ανάσταση που δεν ήρθε ακόμα. Κι εσύ ελπίζεις σε κάτι που ποτέ δεν είσαι σίγουρος για τίποτα. Τα βάζεις κάτω, τα μετράς και δεν σου βγαίνουν ούτε στη θεωρία. Η πράξη όμως απ’έχει πολύ και εσύ δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς. Ξεκινάς και κάνεις αυτό που νομίζεις πως ειναι σωστό. Έφαγες τα μούτρα σου… ωραία… και τώρα πάλι τι κάνεις; Ξανά τα ίδια λάθη και ξανά και ξανά και ξανά. 

Πετάς εκεί κι ένα δε βαριέσαι και νομίζεις ότι δικαιολογήθηκες. Ρίχνεις γροθιά στο τραπέζι σημάδι πως κάτι καταλαβαίνεις πως δεν κάνεις καλά. Γαμώτο λες, που το χάνω, θα σου πω εγώ, θες να μ’ακούσεις; Η μάλλον, δεν θα σε ρωτήσω, θα κάνω του κεφαλιού μου όπως κάνεις κι εσύ τόσο καιρό και πέφτεις στα ίδια λάθη.

Εγώ δεν είμαι κανένας να σου πω το σωστό… αλλά είμαι ο ένας για να σπάσω αυτό το ”δεν υπάρχει κανένας” στη ζωή σου. Πίστεψέ με, αξία ανεκτίμητη, γιατί εγώ δεν τό ’χω.