Ραντίδες

Σημάδια ζωής

Αστραφτερό το χαμόγελο των παιδιών, χαρούμενα τα πρόσωπα
γυναικών, που τα γλυκά τους στήθη μ’ έθρεψαν,
ως η μουρμούρα παλιών σκονισμένων βιβλίων,
τα κοχύλια που παίζουν στην ακτή, τα αγριολούλουδα,
το χάδι τ’ ανέμου που νιώθεις ηδονικά·
όλα αυτά σημάδεψαν εμένα – δυνάμωσαν το πνεύμα μου!
Τέτοιες ανησυχίες κυρίευσαν τη θνητή μου σκέψη,
γιγαντώθηκαν, κατέλαβαν τη μνήμη μου.
Ο περασμένος κόσμος, λέξεις ζωής∙
μαύρες παραδόσεις και παλιές ορμούν
ανεξέλεγκτα και σπάζουν το μυαλό μου.
Έχω ακούσει για θνητούς,
μ’ έχουν χαράξει αθέλητα δάκρυα.
Μια κατάρα∙ χάλκινες αλυσίδες βροντούν,
φυλακίζουν τον άνθρωπο.
Αυτή η εκρηκτική κατάρα δεν ξέρει ντροπή,
όλα τα βιάζει και τα υποτάσσει.
Παράξενες φιλίες μαστιγώνουν τη ψυχή μου,
τυλίσσονται σαν δυο φίδια βρεγμένα στη σκόνη.
Δηλητήριο στάζει, με θρέφει υπέροχα.
Γη, λαμπερό μου σπίτι, βουνά και νερά,
αιθέρας με περιβάλλει, σχήματα ακαθόριστα
και είμαι τυφλός∙ δεν διακρίνω σύννεφα,
Ήλιο και Ωκεανό, που ανακατεύουν
τα χρώματα των ανέμων με ψυχές μαγεμένες.